چه بخشنده خدای عاشقی دارم

که می خواند مرا با آنکه میداند گنه کارم

اگر رخ بر بتابانم ،دوباره می نشیند بر سر راهم

دلم را می رباید با طنین گرم و زیبایش ،که در قاموس پاک کبریایی قهر نازیباست

چه زیبا عاشقی دارم 

دلم گرم است میدانم ،که میداند

بدون لطف او تنهای تنهایم

اگر گم کرده ام من راه ورسم بندگی،اما

دلم گرم است،می دانم

خدای من ،خدای خوب من ،می داند....

که سائل را نباید دست خلی راند

من آن گلبرگ مغرورم که می میرم ز بی آبی ولی با منت و خواری پی شبنم نمی گردم.
من اون خاکم به زیر پا ولی مغرور مغرورم به تاریکی منم تاریک ولی پر نور پر نورم
اگه گلبرگ بی آبم به شبنم رو نمیارم
اگه تشنه تو خورشیدم به سایه تن نمی کارم
من اون دردم که هر جایی پی مرحم نمی گرده
چه غم دارم اگر دنیا به کام من نمی چرخه
من اون عشقم که با هرکس سر سفره نمی شینه
من اون شوقم که اشکامو به جز محرم نمی بینه 
گه من ساقه ی خشکم به دریا دل نمی بندم 
اگه بارون پربارم به صحرا دل نمی بندم

اون گوشه داره اشک می ریزه

می دونه که رو گریه حسّاسم

بوی تنش تو خونه پیچیده

من، این زن ِ غمگینو میشناسم

 

می شینه پیشم مثل هر روز و

با قرص و بوسه فال می گیره!

می گم: نمی فهمی دوسِت دارم؟!

می گه: برای عاشقی دیره

 

میگه که دنیا جای خوبی نیست

هر کی که می فهمه غمی داره

می گم برای عشق، این خونه

دیوارهای محکمی داره

 

ترساشو می چینه توی ساکش

من مشت می کوبم به آینده

می گه: می دونی خیلی دیوونه م!

می بوسمش تو گریه و خنده

 

می بینمش که سمت در می ره

با چشم های قرمز ِ خونی

می گه تو حرفامو نمی فهمی

می گه تو دردامو نمی دونی

 

هر صبح که پا می شم از کابوس

خوابیده تو آغوش و احساسم

می ره که توی گریه برگرده

من این زن غمگینو میشناسم!